یه اتفاق ساده
چرا ساده .خب واسه ی این که هم من می دونم هم شما هم بقیه.و خب چیزی که همه بدونن که دیگه سخت نیست.اما چی رو قراره همه بدونن آهان این همون چیزیه که من سعی میکنم از گفتنش طفره برم.همین طوری طفره برم تا شما باقی نوشتم و بخونین و اون لحظه ای که خواستید بی خیالش بشید(که من باید از قبل حدس بزنم تو کدوم سطر و بعد از تموم شدن کدوم جمله ست) یه دفعه بگم :بابا من بالاخره دارم می نویسم.آره اون اتفاق همینه.شاید با شنیدنش هر نوع لبخندی(اینم در نوع خودش جای بحث داره.انواعه لبخندو میگم)روی لبای شما بماسه اما باور کنید برای آدم تنبلی مثل من کم اتفاقی نیست.خب تقصیر من چیه از دوره ی دبیرستان درس انشا از برنامه ی درسیمون حذف شدو منی که همیشه انشاهام کل وقت کلاسو میگرفت-و البته دیگران هم برای ننوشتن انشا خیلی روش حساب میکردن-مثل این آدمایی که یه دفعه بهشون خبر برسه همه ی کس و کارشون توی یه مینی بوس چپه کردن و لنگ و پاچشون رفته تو چشو چال همدیگه نمی دونستم چه خاکی به سرم کنم.خب شاید بگید مگه مرگ بود کسی که به نوشتن علاقه داره مگه فقط باید انشا بنویسه.حق با شماست آدم میتونه خاطرات روزانه شو تو یه تقویم بنویسه یا از اون با کلاس تر دفترچه ی افکارو عقاید درست کنه و گوشه ی صفحه هاش گل و بلبل وقلب تیر خورده و چشم و ابرو بکشه(به خصوص با خودکار مشکی) .یا نه اگه دیگه خیلی مستعد باشه برای کیهان بچه ها مقاله بنویسه و اونام یه ستون مادام العمر تو مجله شون بهش بدن!.خب راستش من جنم هیچ کدوم از این کارا رو نداشتم فقط بعضی اوقات که دیگه حس میکردم دارم میترکم یه کاغذ پاره ای چیزی گیر میاوردم و شروع میکردم به نوشتن.حالا ننویس کی بنویس.بعد که حس میکردم حسابی ارضا شدم اون کاغذ رها میشد به امون خدا. باد هم میومد میبردش همون جایی که همه ی کاغذ پاره ها رو میبره.آره اونا هم فراموش میشدن مثل خیلی چیزای دیگه.عاقبت کاغذ پاره نویسی همینه دیگه.آدم بر باد رفته میشه.راستشو بخواید اصلا نمی دونم چرا دارم این حرفا رو به "شما" می زنم ولی یه چیزو می دونم اونم اینه که این یکی رو دیگه باد نمی بره.راستی شاید اون چیزی که قراره همه بدونن یعنی احتمالا هم میدونن اینه که چرا تو دوره ی دبیرستان درس انشا از برنامه ی درسی حذف شد(یا حذف نگه داشته شد!).خب من می دونم شما هم میدونید پس بهتره صداشو در نیاریم.(البته تا وقتش).بر قرار باشید. تا بعد